Je staat op….en dan…..
In gesprek met Ton Roosen
Na 40 jaar en 4 maanden dienstverband trok Ton Roosen (1952) vorig jaar de deur van zijn werk achter zich dicht. Figuurlijk dan, want door corona werkte hij al weer geruime tijd thuis.
Een groot afscheidsfeest zat er dus niet in, maar ondanks dat het online was, was het afscheid hartverwarmend.
Een videobijeenkomst om nooit te vergeten
“Velen waren aanwezig bij mijn virtuele afscheid. Je hoort natuurlijk nooit de slechte dingen tijdens zo’n afscheid”, zegt Ton droog, “maar ik heb mij altijd gewaardeerd gevoeld. Anders blijf je ook niet zo lang bij dezelfde werkgever. Voor mij is het altijd een eer geweest om mijn werkinspanningen en energie aan ‘de Familie’ te geven. Ik hecht véél waarde aan het vertrouwen dat mij altijd is gegeven. Het persoonlijke afscheidsmailtje van mijnheer Martijn en het telefoontje van mijnheer Thomas Anthony uit Londen en de vele hartverwarmende reacties van mijn collega’s heb ik dan ook heel erg gewaardeerd. Het is jammer dat ik de laatste maanden voor mijn pensioen thuis heb moeten werken. Ik miste echt het samenwerken met mijn collega’s op kantoor, ondanks de dagelijkse ochtend-call met de afdeling.”
Computers en Excel bestonden niet
“Ik kan zoveel anekdotes vertellen over de afgelopen 40 jaar dat ik er een avond mee zou kunnen vullen. In 1980 ben ik begonnen bij een voorganger van Anthos Fund & Asset Management B.V. op de backoffice, nu operations geheten. In die tijd berekende ik o.a. de resultaten van de beleggingsmanagers met een rekenmachine en ruitjespapier, computers en Excel bestonden nog niet. Effectentransacties in bijv. de USA bevestigde je per telex. Minder leuk waren de beurscrashes, zoals die van 1987 (Zwarte Maandag), 1997 (Azië Crisis), in 2000 (Internetbubbel) en de financiële crisis van 2008. Ook de gevolgen van 9/11 in 2001 waren desastreus voor de beurzen. Maar als je een lange adem hebt, komt er na regen altijd weer zonneschijn. De Dow Jones heb ik door de 1.000 zien gaan, daar werd toen op de afdeling een toost op uitgebracht. Nu staat ie op 34.000! Het klinkt misschien raar, maar ik ben gewend geraakt om met miljarden om te gaan en heb mij daar altijd zeer verantwoordelijk voor gevoeld.”
En dan is ineens de laatste werkdag aangebroken
“In het begin is het onwennig om niet door de wekker uit je slaap te worden gehaald. Ik moest ook echt even zoeken naar een andere invulling van mijn tijd. Daarom heb ik enige taken van het huishouden op me genomen en doe ik vaak de boodschappen, aangevuld met 3x per week naar de sportschool gaan. Ook voor mijn vrouw Norma was het even wennen. Fijn is dat ik mijn familie en kleinkinderen, 5 in totaal, wat vaker zie. En ik lees veel meer. Langzamerhand krijg ik zo een nieuw dagritme."
De keuzemogelijkheden als je pensioen in zicht komt
“Van tevoren heb ik niet te veel bij mijn naderende pensioen stil gestaan; ik heb het op mij af laten komen. Ik heb ook nooit overwogen om eerder te stoppen met werken. Bovendien is mijn vrouw 18 jaar jonger en werkt nog. Ik kende wel alle keuzemogelijkheden die er zijn, omdat ik veel met Provisum te maken had in mijn werk. Maar als je met plezier en passie werkt, met af en toe wat humor, is doorwerken geen moeite. Mijn vrouw werkt nu 3 dagen in de zorg in plaats van 4 dagen, zodat we regelmatig samen weekendjes weg kunnen. Want genieten van het leven moet je jezelf af en toe gunnen, ondanks deze bizarre coronatijd."
