Geen klok meer op de rug
Ik word nog steeds om zes uur ’s morgens wakker. Het is wennen om na 34 jaar werken niet meer vroeg te hoeven opstaan. Ook voor mijn man is het wennen dat hij het rijk niet meer alleen heeft, zegt Hillie Waterlander (1957) grinnikend. Toch heeft ze er bewust voor gekozen eerder met pensioen te gaan. Meer weten over de keuzes die Hillie heeft gemaakt?
Ik doe dat toch anders
Mijn man Hotze en ik schelen vier jaar; hij is al een tijdje met pensioen. Met enige regelmaat zegt hij: Ik doe dat toch anders. We moeten samen weer een nieuw ritme vinden. Maar dat gaat zeker lukken. Niet voor niets zijn we al 45 jaar samen.
In Sneek begonnen en geëindigd
In september vorig jaar heb ik de online-bijeenkomst bijgewoond voor mensen die bijna met pensioen gaan. Je moet je toch een keer verdiepen in de keuzes waar je dan voor komt te staan. De week na die online-bijeenkomst heb ik gebeld met Provisum. Ik zei: stuur mij maar een voorstel. Dat was een spannend moment. Maar het verhaal was rond. Ik heb in diverse filialen gewerkt. Twee jaar geleden ben ik weer in het filiaal in Sneek gaan werken. De plek waar ik 34 jaar geleden ben begonnen aan de C&A opleiding. Die had je toen nog. Na mijn opleiding ben ik in het nieuwe filiaal in Heerenveen gaan werken. Ter ere van de opening gingen we eerst met z’n allen naar de kerk en daarna hadden we een gezamenlijke maaltijd met meneer Brenninkmeijer. Zo ging dat toen.
De keuzemogelijkheden zijn heel goed
Het was een duidelijk geschreven voorstel. Ik had de keuze uit vier varianten. Uiteindelijk heb ik er voor gekozen om eerder te stoppen met werken. En om een deel van mijn pensioen naar voren te halen, voordat ik AOW ontvang. Op het moment dat ik dan AOW krijg, krijg ik wel een lager pensioen omdat ik natuurlijk al een deel ontvangen heb door het naar voren te halen. Voor mij was dat de beste keuze, maar dat verschilt natuurlijk per persoon. Tot mijn verrassing bleek ik ook nog een potje te hebben in een oude spaarregeling van Provisum. Waren mijn man en ik helemaal vergeten. Niet zoveel hoor! Maar genoeg voor elke maand een kop koffie met iets lekkers erbij!
Opstaan voor een ander
Ook al mis ik het werk en de collega’s, ik heb geen spijt. Door eerder te stoppen, heb ik ook bewust plaats gemaakt voor een jonger iemand. Dat voelt goed. Ik kijk terug op een hele fijne tijd. Nu kan ik met de hond wandelen wanneer ik wil. En ik heb alle tijd voor onze vijf kleinkinderen. Eerst nog een paar maanden “down to earth” komen. Daarna wil ik vrijwilligerswerk gaan doen in een zorgcentrum hier in Drachten. Ook wil ik gaan schilderen. Of ik zo creatief ben? Dat ga ik ontdekken. Ik was eerst van plan te gaan beeldhouwen. Daar ben ik van teruggekomen. Dat duurt me te lang; ik wil wel gelijk resultaat zien.
C’est la vie
Tijden veranderen. Dat heb ik in die 34 jaar wel gemerkt. Vroeger kwamen er veel meer mensen naar de winkels. Nu winkelen mensen, ook door corona, steeds meer online. En ik vind dat er steeds meer desinteresse is in onze samenleving. Neem pensioen. Ik ken genoeg leeftijdgenoten die zich niet in hun pensioen verdiepen. Je moet de informatie die je krijgt wel lezen, houd ik ze dan voor. Als je dat niet doet dan weet je niet wat je straks krijgt. Maar goed, ik kan dat wel zeggen maar zij moeten het doen. C’est la vie, zo is het leven.
