Hart tegen hard

’s Nachts als ik wakker lig, pieker ik over Astrid, mijn beste vriendin. Ze ligt in scheiding. We kennen elkaar al heel lang en we delen alles met elkaar. Toch zag ik het niet aankomen, zij zelf ook niet. Haar scheiding komt op dit moment wel bij me binnen! Je betrekt zoiets direct op je eigen relatie.

Het begint een vechtscheiding te worden. Haar man, ex, hoe zeg je dat in deze fase?, blijkt verliefd te zijn op een collega en hij wil het huis hebben. Hoe ie het in zijn hoofd haalt om het in coronatijd aan te leggen met een ander?! Toch is het gebeurd.

Mijn vriendin wil op zich wel van het huis af, dat heeft voor haar te veel herinneringen. Maar ze moeten het eens worden over een fatsoenlijk uitkoopbedrag. Het gaat dus niet alleen over een gebroken hart, maar ook over geld. Hart tegen hard dus; niet fijn. Ze logeert intussen bij ons, we hebben een royale zolderkamer. Eigenlijk is het heel gezellig en we lachen en huilen heel wat af.

Zondag bij onze Kamado barbecue vroeg mijn vriend haar hoe ze hun pensioen geregeld hebben. Volgens hem viel er nog wel meer te verdelen dan de inboedel en de woning. Nooit aan gedacht en we zijn er later die avond samen eens in gedoken. Blijkt dat het wel degelijk uitmaakt of je op huwelijkse voorwaarden getrouwd bent of niet. En als je er samen geen goede afspraken over hebt gemaakt, moet je het pensioen onderling verdelen, gewoon ieder de helft. In hun geval lijkt het niet veel uit te maken, omdat ze allebei een baan hebben en ongeveer evenveel aan pensioen opgebouwd hebben. Dat moet je dan wel weer vastleggen begreep ik van Astrid èn ook nog doorgeven aan je pensioenfonds anders telt het niet. Pfff, wat een gedoe zo’n scheiding!

Maar in mijn eigen geval ligt het anders, blijkt, want mijn vriend verdient meer. Ik zou dus een deel van zijn pensioen krijgen. Maar goed, wij gaan niet scheiden…..nooit, heeft ie zelf beloofd! Gelukkig, want over 2 weken komt ons kindje. Overigens begin ik het nu wel beu te worden; door de 2e coronagolf ben ik extra voorzichtig en kom ik bijna niet meer buiten. Als ik dan toch een keer boodschappen doe, voelt het alsof ik de Dam tot Dam loop heb gelopen. Mijn vriend probeert er vooral de moed in te houden. Wel heel lief, maar hij heeft geen buik die hem uit zijn slaap houdt.